Strona główna

autor: Jacek Olszewski

Miejscowość Ochle leży nad Wartą, w Kotlinie Kolskiej, osiem kilometrów na północny zachód od Koła, przy lokalnej drodze do Konina. Najdawniejsze wzmianki o tej wsi pochodzą z 1103 r. Była ona własnością szlachecką. W przeszłości, o czym świadczą dokumenty, występowała pod nazwą „Ochel” lub „Ochlo”.

W najdawniejszych czasach rejon Koła, a więc i miejscowość Ochle, należał do kasztelanii lądzkiej, a po reformie administracyjnej w XIV w. wszedł w skład powiatu konińskiego (województwo kaliskie). W 1887 r., po utworzeniu w guberni kaliskiej powiatu kolskiego, Ochle zostały do niego przyłączone. W latach międzywojennych nastąpiła reforma administracyjna, w wyniku której powiat kolski przyłączono do województwa poznańskiego. Od 1976 r. Ochle należały do województwa konińskiego, a od lat sześciu wchodzą w skład powiatu kolskiego w województwie wielkopolskim.

Na przestrzeni wieków miejscowości tej zmieniano przynależność diecezjalną i parafialną. Do 1818 r. Ochle należały do archidiecezji gnieźnieńskiej, później znalazły się w diecezji kujawsko-kaliskiej. Leżąc w archidiecezji gnieźnieńskiej, wieś należała kolejno do kilku parafii. Jest prawdopodobne, że do 1507 r. do parafii w Dobrowie, a przed 1521 r. – w Kościelcu. Parafia ta po 1775 r. – wraz z miejscowościami tworzącymi jej okręg – została włączona do par. w Kole i pozostawała jej filią do czasu zmiany przynależności diecezjalnej, która nastąpiła w wyniku rozbiorów Polski w 1818 r. Wtedy to parafia Kościelec znalazła się w granicach diecezji kujawsko-kaliskiej, w nowym dekanacie kolskim. Samodzielny byt parafia odzyskała w 1865 r.; interesująca nas wieś w dalszym ciągu pozostawała w jej granicach. Zmiana nastąpiła pomiędzy 1873 a 1892 r. Odtąd aż do lat osiemdziesiątych XX w. Ochle należały do par. Podwyższenia Krzyża Świętego w Kole; kościół parafialny był odległy o ponad dziesięć kilometrów.

***

Ochle spełniały wymogi konieczne do utworzenia tu ośrodka duszpasterskiego. Z powodu znacznej odległości do świątyni parafialnej wierni z Ochli uczęszczali na Msze św. i nabożeństwa przeważnie z okazji ważniejszych świąt, z racji pogrzebów, ślubów, chrztów itd. Istniejącej sytuacji trzeba było położyć kres. W niesprzyjających realiach PRL ówczesny proboszcz kolski ks. Stanisław Piotrowski, za zgodą władz kościelnych, podjął się historycznego, trudnego zadania. Nie zważając na nieprzychylność władz państwowych, kapłan rozpoczął starania, by umożliwić regularne uczestnictwo we Mszach św. niedzielnych mieszkańcom miejscowości leżących na obrzeżach par. Podwyższenia Krzyża Świętego w Kole. Działania proboszcza spotkały się z życzliwością mieszkańców wsi Ochle. Na urządzenie tymczasowej kaplicy część swojego domu udostępniła rodzina Kazimierza i Heleny Szymczaków; uradowani możliwością uczestniczenia we Mszach św. w Ochlach byli też mieszkańcy okolicznych wsi. Wiadomości o stanie spraw wywołała wiadomą reakcję tzw. czynników oficjalnych, które na różne sposoby usiłowały wpłynąć na zmianę postawy ks. Piotrowskiego, a później jego następcy ks. Serafina Opałko.

Po cierpliwych staraniach w 1981 r. ks. Opałko uzyskał zgodę władz na budowę kaplicy w Ochlach. Dwa lata później istniała już pierwotna kaplica drewniana pw. Wniebowstąpienia Pańskiego. Jednak prawdziwym celem, o którym myślano, była murowana kaplica, a właściwie kościół parafialny...

Szóstego listopada 1983 r. biskup włocławski Jan Zaręba wmurował kamień węgielny z góry Tabor pod będącą w budowie murowaną kaplicę, a rok później utworzył w Ochlach ośrodek duszpasterski, mianując duszpasterzem z dniem 1 lipca 1984 r. ks. Czesława Zarembę, dotychczasowego wikariusza par. Wniebowzięcia NMP w Zduńskiej Woli (później został on proboszczem). 24 lutego 1985 r. bp Zaręba erygował parafię Wniebowstąpienia Pańskiego w Ochlach. Poświęcenia kościoła, zaprojektowanego przez Aleksandra Holasa, dokonał 4 maja 1989 r. bp Henryk Muszyński.